ROZDZIAŁ II – Hanusia

CUD ŻYCIA

W dniu 2. urodzin Karolka zrobiłam test ciążowy. Wynik – 2 kreski. Jestem w ciąży… Przecież tego chcieliśmy… Tak?! Trochę się przeraziłam. Jak to będzie? Czy damy sobie radę z dwójką dzieci… Wiedzieliśmy przecież, że z Karolem nie wszystko jest w porządku, że być może to nie tylko opóźnienie mowy. Pierwsza noc ze świadomością, że pod moim sercem znów bije maleńkie serduszko była kluczowa… Uwierzyłam, że damy sobie radę, że wszystko będzie dobrze, że będzie… Dobrze.

Ciąża przebiegała prawidłowo. Nie brałam żadnych leków, nie chorowałam. Żadnych problemów z sercem, złych wyników badań. Nic. Poza rwą kulszową, która dosyć szybko zaczęła mi dokuczać, mogłabym tą ciążę uznać za idealną. W badaniach USG nie było widać nieprawidłowości. Maleństwo w moim brzuchu rozwijało się książkowo…

Po pierwszej ciąży, która zakończyła się cięciem cesarskim, teraz marzył mi się poród siłami natury. Podpisałam stosowny dokument przy przyjęciu do szpitala. Byłam w 41. tygodniu ciąży i byłam gotowa. 30 godzin próbowałam… Od lekkich i nieregularnych napinań mięśnia macicy, do bardzo bolesnych i częstych skurczów. Efektu nie było. Poddałam się. Ze łzami w oczach, zmęczona, po bezsennej nocy poszłam do koleżanek i poprosiłam o pomoc… Nie dałam rady dłużej walczyć.

Jak położne wiozły mnie na salę cięć, cała trzęsłam się ze strachu. Przemknęła mi przez głowę myśl: znów nie dałam rady, znów nie jest tak jak powinno być, nie tak jak chciałam… Ale w tym momencie chciałam, żeby było już po wszystkim, chciałam już tulić w ramionach moją córeczkę.

O 17.15 na świat przyszła Hania. Tuż po wyjęciu jej z brzucha zobaczyłam, że jest różowa i śliczna. Położna zabrała ją z rąk ginekologa i zabrała do pediatry by ten mógł ją zbadać. Leżąc na stole operacyjnym przechyliłam głowę w prawą stronę i z odległości kilku metrów obserwowałam jak pediatra nerwowo ogląda moją córkę z każdej strony. Poczułam ukłucie w sercu… Ale przecież ona jest różowa i płacze – takie myśli mi krążyły po głowie. Wszystko jest dobrze, po prostu jest śliczna i się jej przyglądają… Po chwili zawinęli ją w kocyk. Położna – koleżanka, z którą jeszcze niedawno pracowałam na sali porodowej – podeszła do mnie. Rozchyliła małej nóżki i zapytała: co się urodziło? Odpowiedziałam z drżeniem w głosie: dziewczynka… I łzy pociekły mi po twarzy. Na to ona delikatnie i z maksymalną ostrożnością w głosie: Monia muszę Ci jeszcze coś pokazać… Serce mi zamarło. Zegar przestał tykać. Wszyscy obecni na sali operacyjnej przestali oddychać. Ja też. Odchyliła kocyk z lewej strony i pokazała mi Hani lewą rączkę… Nie była zakończona dłonią, nie miała paluszków. Tuż za łokciem był tylko kawałek kości przedramienia i nic więcej.

Nie jestem w stanie wyrazić słowami to co wtedy poczułam. To było tak, jakby cały ciężar świata zwalił mi się na klatkę piersiową… Skinęłam głową. Anestezjolog pogłaskała mnie po głowie i po ramieniu. Aparatura za mną zaczęła głośniej i szybciej pikać… Trzęsłam się. Nie mogłam opanować drżenia. Łzy leciały same, nie byłam w stanie tego kontrolować… A tak bardzo chciałam. Od razu chciałam być silna. Chciałam pokazać, że mnie to nie boli, że to nic, że będzie dobrze… Po zakończonej operacji łzy już mi nie leciały. Skończyły się. Wyczerpały. Zostałam zawieziona na swoją salę. Zapytałam czy przyszedł już mój mąż, ale nikt go nie widział. Pojawił się po dłuższej chwili. Wszedł na salę, a zaraz za nim koleżanka przywiozła Hanusię. Była taka piękna…

Położna zapytała, czy chcę, aby mi Małą położyła gołą na mnie, zgodziłam się oczywiście, tak bardzo mi tego kontaktu brakowało… Przecież jeszcze przed chwilą była w moim brzuchu, jeszcze niczego nie wiedziałam o niej… A teraz jest obok, chciałam ją mieć jak najbliżej siebie. Zanim koleżanka rozebrała Hanię zapytała czy mąż wie. Powiedziałam, że nie wie. Spytała czy chcę mu sama powiedzieć, czy ona ma pokazać. Odparłam, że ma pokazać… Te sekundy były dla mnie bardzo stresujące… Namacalnie bolesne. Czułam strach, nie wiedziałam jak Grzesiek zareaguje, gdy zobaczy rączkę Hani. Teraz wiem, że nie mógł zareagować inaczej, że przecież nie było o co się bać, ale w tamtej chwili bałam się bardzo. Byłam przerażona.

Gdy ją zobaczył uśmiechnął się… Z czułością. Taką prawdziwą. Taką jakiej nie można udawać… Od razu spojrzał na mnie… Pochylił się nade mną i mnie pocałował w czoło. To co wtedy powiedział zapamiętam do końca życia… Szepnął mi do ucha: „To nic Kochanie… Nic się nie stało. Będziemy mieli drugą Natalię Partykę!”.

Chwilę później Hania leżała już przy mojej piersi. Golutka, cudownie ciepła i pachnąca niepowtarzalnym zapachem noworodka. Przez kilka minut płakała, a potem się uspokoiła i zasnęła. Leżałyśmy tak wtulone… W mojej głowie nie było myśli. Nie było żalu, ani pytań… Nie było złości. Było tylko tu i teraz. Ja i Hania. Taka jaka jest. Cudowna, jedyna i niepowtarzalna.

Pierwszej nocy ładnie spała, budziła się na karmienie i spała dalej. Podczas jednej z takich drzemek śniła mi się sytuacja z sali operacyjnej. Widziałam w śnie koleżankę, która mówi do mnie, że musi mi coś pokazać… Obudziłam się i spojrzałam na moją córkę. Odsunęłam kocyk i sprawdziłam czy to rzeczywiście tak jest… Czy to prawda…? A może tylko mi się to śniło. Szybko zobaczyłam, że faktycznie tak jest. Hania nie ma prawie połowy lewej rączki.

Następnego dnia Hania miała badanie USG przezciemieniowe i jamy brzusznej. Zdarza się, że taką wadą z jaką się urodziła mogą towarzyszyć też inne wady wewnętrzne… Nigdy w życiu się tak nie bałam. Przez te pół godziny kiedy zabrali ją na badanie chodziłam w tę i powrotem po korytarzu i się modliłam… Żeby tylko nic jej nie było, żeby była zdrowa… Badania wyszły prawidłowo. Nic niepokojącego nie ukazały. Uff… Kamień z serca. Czyli jednak wszystko będzie dobrze… Jakoś się ułoży.

Hania ma teraz 4,5 miesiąca. Jest nad wyraz pogodną dziewczynką. Rozwija się prawidłowo. W sprawności nie odstaje od rówieśników. Chodzimy z nią na rehabilitację. Byliśmy na kontroli u ortopedy i neurologa. Nic niepokojącego się nie dzieje… Czasem myślę, jak to będzie później…? Czy będzie jej ciężko? Czy będzie samodzielna? Czy będzie spotykała na swojej drodze dobrych ludzi? Tego nie wiem. W tym momencie staramy się przekazać jej całą swoją miłość i czułość… Sprawić, aby nie czuła się inna tylko wyjątkowa i wspaniała.

Gdy Hania miała 2 dni rozmawiałam przez telefon z koleżanką. Zapytała: „dwoje niepełnosprawnych dzieci… Jak Ty sobie poradzisz?”… Otóż nie jest lekko, ale radzę sobie. Dzięki pomocy męża, który kolejny raz nie zawiódł, lecz okazał się cudownym człowiekiem… Jest dobrze. Musi być.